Herstel na de marathon
We zijn nu vier dagen na de marathon. Taperen voor een wedstrijd – het bewust terugschroeven van je trainingsvolume om je lichaam fris te krijgen voor de dag zelf – is al een uitdaging voor wie graag en veel loopt. Maar de dagen erna zijn minstens even lastig. De benen voelen zwaar en stijf aan, de geest wil alweer vooruit. Rust, die in de week van de marathon nog aanvoelde als een welgekomen cadeau, lijkt plots een vloek.
Ik herken het patroon: het onrustige zoeken naar beweging, de drang om het ritme te hervatten, de twijfel tussen verstand en goesting. En precies op dat moment duikt er een verleiding op — een collega met een overbodig ticket voor de Antwerp (halve) marathon, mijn vertrouwde thuiskoers. Eén week na Eindhoven. Mijn hoofd weet: out of the question. Maar mijn hart: zou ik toch niet…?
De voorbije dagen maalden de gedachten door mijn hoofd. Zou ik? Ik zal? Of toch niet? Het is het soort interne dialoog die elke loper kent. Want rationeel weet ik: na een marathon is je lichaam niet klaar voor nieuwe inspanningen. Zelfs als de pijn lijkt mee te vallen, is er onder de oppervlakte nog volop herstel bezig: microscheurtjes, ontstekingsreacties, uitgeputte glycogeenvoorraden. En ik weet ook dat ik mezelf moeilijk kan inhouden. “Rustig meelopen” klinkt mooi – maar ik ben niet zo goed in half werk.
De wetenschap van herstel
Wat een marathon met je lichaam doet, is indrukwekkend. De hartslag blijft dagenlang hoger dan normaal, de spieren verliezen tijdelijk hun veerkracht, en het immuunsysteem krijgt een klap. Zelfs ervaren lopers hebben vaak twee tot drie weken nodig om volledig te recupereren. Dat betekent niet dat je niets mag doen – lichte beweging, wandelen, fietsen of kort joggen helpen net bij het herstel – maar het betekent wél: geen wedstrijdprikkels.
Ik merk dat mijn herstel sneller lijkt te verlopen dan vroeger. Misschien door betere voeding, door jaren van opbouw, of gewoon door een sterker basisniveau. Maar ook ik voel het verschil tussen fit en herstel-fit: de eerste is fysieke paraatheid, de tweede is volledige regeneratie. En die laatste vraagt tijd, hoe graag je ook anders wil.
Vrijdag 17 oktober
Vandaag is het vrijdag. De beslissing is gevallen: ik loop niet mee in Antwerpen. Zelfs een halve marathon aan 1u30 of 1u40 zou nu meer ego dan inzicht zijn. Mijn lichaam heeft rust nodig, en ik wil het de tijd gunnen om sterker terug te komen.
In het weekend plan ik een eerste voorzichtige run — gewoon om te voelen, niet om te presteren. Vanaf volgende week vlieg ik er opnieuw in, met hernieuwde focus en richting.
Vanmorgen schreef ik me in voor mijn volgende doel: de marathon van Gent op 29 maart 2026. Daar wil ik de grens van 2u40 doorbreken. Het is ambitieus, maar haalbaar. En het voelt goed om een nieuw kompas te hebben.